De pomerer eer aldåg
orgens ståe dai pomerer tijg up taum eer wirtschaft drijwen taum de dag gaud benutsen. Sai daue kafe drinke, fai futer un eer geschir beraite wat de dag oiwer bruuke wat tau upm land arbëre. Taum dat land trechmåken un dat gruinweesend planten, feel daue hüütsendågs nog mit eer ainig tobattraktor pluige urer süste neeme’s sich ain pluigmaschijn an.
Wen dat land trecht is, daue’s eer gruinweesend inplante un benutse sër dai hak, wat air haupsach geschir is for dai pomerer. Dårmit hake’s löcher up, putse un behake dai planterig bet’s dai ernte. Åwer dai landarbëd is ni soo licht. Dai sün is wekmåls soo hait un dai planterig bruuke feel wåter, un dat is af un tau soo knap. Un dår bekümt dat licht den soo düür weegen dai wåterpump bliwt feel stuune an taum dai planterig natmåken un dai gruinweesendsprais helpt ni ümer mit. Feel denke nog taum gaud planterig ernten, bruuke’s dai mit gift insprütse. Åwer dårmit ire sai sich, weegen hüütsendågs mit dai teknologi un feel lëren kan man plante, uk sër gaud ernte åne gift – dat nent man organisch agrikultur, womit feel al arbëre in oosem municip. Al mit dai swårhëte wat sin, dat pomerisch folk löt ni nå, drijwe sijne arbëd ümer wijrer mit hofnung un muud. Sai daue eer kultur ümer wijrerdrijwe, un sin air sër lustig folk, måke sër feel festdåg un hochtijre.
Por Guicila Krüger, Irinete Ponath Henke, Ismael Tresmann, Josiane Arnholz Plaster
